Gratis geld. Niet voor mij.

Ik weet nog toen ik net gescheiden was en daar zat met twee kleine kinderen van één maand en drie jaar. Ik weet niet meer wat voor huwelijk ik toen had maar dagelijks had ik verdriet en ik had niemand. Ik sprak geen Nederlands en voelde mij niet begrepen. Eenzaamheid.

Maar omdat ik de stap nam om te scheiden, moest ik gaan werken. Dat leek mij heel logisch. Als ik een beslissing neem, heb ik de verantwoordelijkheid om het uit te zingen. Nou ja… iets met een heldere opvoeding. Ik weet nog dat ik een gesprek had met een ambtenaar van de gemeente omdat ik vond dat mijn woning te duur was. Ik had graag een flat gewild en wilde weten of ze mij kon helpen om op een urgentielijst te komen. Maar ze stelde voor dat ik stopte met werk en een uitkering zou aanvragen. Ik had echt een kortsluiting! Ik weet nog dat ik zei: ‘Geef het geld aan iemand die echt niets kan.’ Ik heb twee handen en twee voeten, ik red mij wel. Gratis geld… ik dacht… deze mensen zijn niet goed. Gratis geld! In heel mijn leven heb ik nog nooit iets zo denigrerends gehoord. Gratis geld betekende dat ik niets meer waard was. Dat ik geen talent had waarmee ik geld kon verdienen. Dat ik echt op en klaar was maar ik begon pas. Ik moest nog – bij de genade van God – nog zoveel jaren. 

Fulltime

Ik ben opgegroeid met het uitgangspunt je hebt verplichtingen en geen rechten. ‘If you make your bed Lucinda, you lie in it!’ Nou dit zinnetje hoorde ik echt in mijn achterhoofd. Thanks mom. 

Ik vond een baan, nam een au-pair – omdat dat een situatie was die ik kende – en betaalde al mijn rekeningen. Maar geld voor de laatste week van de maand ontbrak vaak. Ik werkte toen 34 uur en mijn au-pair kon maximaal vier dagen voor mij werken. Dus ging ik fulltime werken en mijn kinderen gingen naar de opvang op de vrijdag. Mijn kinderen kregen droog brood en ik nam bouillon (nog steeds eten ze geen boter). Maar ik voelde mij nooit arm of benadeeld. Ik besefte dat het leven seizoenen heeft en dit was duidelijk een moment van uitdaging en karakterbouw. 

Ik dacht dat het zeker beter zou worden en dat was ook zo maar die ‘aanloopperiode’ duurde een paar jaar. Gelukkig hielp mijn buurman mij. Mijn oude buurman die nu al in de tachtig is en het niet zo goed meer weet. Voor hem kook ik wekelijks en regelmatig ga ik met hem wandelen. 

Het grootste cadeau

Ik weet nog dat mijn overbuurvrouw mij 25 gulden gaf op 23 december omdat ik geld nodig had om handschoenen te kopen voor mijn zoon. Ik deed alles op de fiets en hij zat voorop en ik kon het niet meer aanzien. Hij zei dat zijn handen pijn deden en begon te huilen. Ik moest even een paar gulden hebben dus ging ik naar mijn buurvrouw – voor die tijd had ik nog nooit geld geleend en geen van mijn buren wist van mijn omstandigheid. Zij zei: ‘Ik hoef het wisselgeld niet terug, Lucinda.’ Dat betekende voor mij eten tussen kerst een oud en nieuw. Het grootste cadeau dat ik ooit heb ontvangen van iemand. 

Mijn ex-man kwam ook wekelijks geld bij mij halen en nee was geen optie. Dus werkte ik meer uren en kon ik zijn boodschappen betalen. Ik voelde een verantwoordelijkheid voor hem. Kort daarna pleegde hij zelfmoord en ik viel een jaar lang in diepe rouw. Vaak huilde ik bij de buren uit. Waarom deel ik dit? Omdat het leven niet altijd over rozen gaat. Omdat dit soort momenten nodig zijn om karakter te bouwen. 

Ik wist niets van uitkeringen, regelingen en hulp en wat ben ik er nog steeds blij om. Mijn kinderen zijn goed terechtgekomen en ik geloof nog steeds niet in gratis geld. In tegendeel, dat is hoe je mensen afhankelijk maakt en je ze hun eigenwaarde ontneemt. Je laat ze niet zelf denken en kijken naar wat ze kunnen. 

Ben ik bevoorrecht?

Ben ik bevoorrecht? Door mijn levenservaringen denk ik van wel. Nu horen nog steeds 1.350 kinderen per week dat hun ouders uit elkaar gaan met alle ellende van dien. Af en toe is het belangrijk om echte verhalen te delen. Ik geloof dat verhalen het verschil maken. Ik schreef mijn autobiografie in 2018. Zeker de moeite waard om te lezen. Ik wil het je zelfs aanraden. 

Nu zie ik dat mensen vooral de slachtofferkant opgaan omdat ze van mening zijn dat dit je nooit mag overkomen. Nu, dit overkomt je omdat wij allemaal wel eens beslissingen nemen die wij liever niet hadden genomen. Ik weet nog dat ik aan mijn ouders vroeg toen het hier slecht ging of ik terug mocht komen naar Zuid-Afrika maar helaas. Mijn ouders zeiden: jij koos en nu moet je leren. Ik heb er vaak over nagedacht. Was dat juist? Zou ik het ook zo doen? Maar hoe dan ook, ze waren helder in hoe ze dat vertelden en ze hebben mij genoeg bagage meegegeven om sterker hieruit te komen. Toen zag ik dat niet zo maar nu ben ik ze dankbaar.