‘Ik doe niet meer mee aan LEFWIJF!’

Alweer even geleden had zij zich aangemeld voor deelname aan het boek LEFWIJF en zij was happy en tevreden met de spelregels en schrijftips die zij ontving want van daaruit kon zij prima aan de slag met haar verhaal. Ook de deadline was geen probleem, haar gemotiveerde pen was in de aanslag. Maar toch liep het anders. 

Een week later stuurde zij mij een bericht dat zij besloten had om niet meer mee te schrijven aan LEFWIJF. Zij was er klaar mee. Ik heb al veel meegemaakt rond LEFWIJF maar dit was nieuw. Waarom zou iemand betalen en dan niet meeschrijven? Waarom zou jij je geluk laten verpesten door iets? Door wat eigenlijk? Haar verzoek was om het deelnamegeld te doneren aan een goed doel. Grappig… nu ging deze mevrouw ook nog eens uitmaken hoe ik mijn inkomsten moest verdelen. 

‘Ik doe niet meer mee!’

Haar uitleg was helder. Ik had iets geliket op LinkedIn wat haar niet beviel, een kritische noot over de overheidsmaatregelen rondom corona. Met andere woorden, ik vond iets interessant wat iemand deelde op LI en dat was voor haar reden genoeg om het vertrouwen in mij op te zeggen en de samenwerking te beëindigen. Ik kon wel huilen… echt, werkelijk huilen. En niet omdat een deelnemer om die reden afhaakte maar omdat ik dus blijkbaar geen mening mocht hebben wanneer ik bezig ben met een project. Ik wist nog geeneens meer waar het over ging. Ik probeerde het bericht terug te vinden maar vond het niet meer. Zij wist het – natuurlijk – wel en speelde me dat nog even door.

Kan jij je het voorstellen? Ik niet. Ik kreeg niet eens meer de kans om haar te vertellen dat wanneer je jarenlang onder apartheid hebt geleefd, je een gezonde dosis wantrouwen tegenover de overheid hebt ontwikkeld. Wantrouwen omdat de bestuurders van de apartheid ervoor zorgden dat het legaal was dat mijn vader de helft van het salaris kreeg van iemand die blank was. Dat mijn ouders hun huis moesten verlaten omdat blanken daar wilden wonen. Stemmen mochten wij ook niet omdat wij een andere kleur hadden en nu zei deze vrouw dat omdat ik wantrouwig was tegen de staat, zij niet meer met mij wilde communiceren en wilde meeschreven. Nou ja, ook goed dan maar.

Anders zijn mag!

Ik houd van mensen die anders zijn en die weloverwogen en met volle overtuiging de dingen doen die ze doen. En dan houd ik ervan als mensen daarvoor uitkomen en eerlijk zijn. Ik weet dat wij allemaal anders zijn en dat is okay. Zoekend als we kunnen zijn. Ik weet dat als wij luisteren naar elkaar wij tot begrip komen. En als ik soms vragen stel, is het omdat ik graag wil weten waarom. 

Recent trof ik een vrouw op sociale media die beweerde dat apartheid niet echt heeft bestaan en dat het maar een kleine groep mensen was die anderen discrimineerde.  Nou… toen moest ik ook even tot tien tellen en dat was het. Overigens had ik later een heel leuk face-to-face-gesprek met haar en wat mij dwars zat, daar had zij totaal geen moeite mee en ik vond haar geweldig. Want ik moest accepteren dat niet iedereen het ziet zoals ik het zie. Dat vond ik weer heel bevrijdend. En nee, wij hadden het over andere dingen en apartheid kwam er nauwelijks in voor. Heerlijk… een vriendin erbij. 

Lefwijven

Nee, ik heb het geld niet overgemaakt naar een goed doel maar heel bewust een fles (Zuid-Afrikaanse!) wijn gekocht en geproost op dingen die anders zijn dan ik ze zie. Op de dingen die ik nog mag leren en waarvoor ik soms nog tot tien zou moeten tellen. Proost op een leven waarin ik geniet van verschillende meningen en mensen. En nooit drink ik dat glaasje alleen, altijd met anderen en soms alleen met lief maar dit glas vond ik bijzonder. Dit heet groei en wat genoot ik van het gehele verhaal. En dan te bedenken dat ze wellicht een van de meest fantastische lefwijfverhalen had geschreven dat nu in een bureaula de vergetelheid ingleed… Dus dacht ik, haar verhaal, dit verhaal, schrijf ik zelf wel en ik moet toegeven dat het heerlijk is om met je te delen. 

Als ik onrecht zie, zal ik er altijd wat van zeggen ook al kan dat behoorlijk schuren met de mening van anderen. Omgekeerd geldt dat natuurlijk ook. Ik probeer het op mijn manier te doen. Op een reflecterende manier maar… mijn mening zal ik niet snel onder stoelen of banken steken. En dat geldt ook voor de schrijfsters en verhalen in LEFWIJF. Wat een verschillende vrouwen en meningen, dat lees ik en dat hoor ik in de video- en podcastinterviews. Maar vooral wat een fantastische vrouwen want ook zij zijn niet bang om hun verhaal, hun zeer unieke en persoonlijke verhaal met jou en mij te delen. Wat een moed, wat een lef. Hulde aan de lefwijven.

Wil jij ook jouw verhaal delen en anderen inspireren? Dat kan natuurlijk… wat is jouw verhaal?