Sorry Lucinda, maar je bent niet goed genoeg

Vorig jaar augustus kreeg ik de hoofdredacteur van NPO1 Nieuws&Co bij mij op bezoek. Hoe hij aan mij kwam heb ik nooit gevraagd maar wij hadden een prachtgesprek en het was helder, na de zomer zou ik beginnen bij Nieuws&Co in Hilversum.

De optimist in mij vroeg direct of ik nu kon stoppen met mijn andere werk omdat ik hier toch van kon leven… maar helaas. Uiteraard werd ik wel betaald en ik genoot van de optredens en de news buzz.

Stoppen

Na drie uitzendingen wachtte ik op uitnodiging vier. Maar die bleef verdacht lang weg. Voor mijn gevoel ging het goed maar toen de hoofdredacteur vroeg of ik in gesprek wilde, dacht ik: uh… het gaat toch goed? Wij gaan toch gewoon verder? Nee, wij gingen nergens heen.

Heel tactvol vertelde hij waarom niet. ‘Nou Lucinda, het is lastig om een lopend gesprek met je te voeren tijdens de radio-uitzending. De presentatrice voelt zich er niet zo lekker bij want jouw opbouw en snelheid zijn lastig voor haar om aan te haken en te anticiperen. Ja, wij hebben het geprobeerd maar toch besloten na drie keer om ermee te stoppen.’

Schaamte

Mijn radio-optredens heb ik behoorlijk gepromoot. Foto’s, sociale media en nieuwsbrieven en ik dacht dat het goed was. Maar toch voldeed ik niet aan de wens van de ander. Jeetje, ik had er best wel last van… niet goed genoeg te zijn. Ik durfde geen radio meer te maken en wilde ook niet meer.

Al spoedig daarna werd ik weer uitgenodigd voor een ander radio-interview… gemengde gevoelens; ik ging iets leuks doen maar het huilen stond mij nader dan het lachen.

Hoe dan verder?

Toen ik dit in december hoorde voelde ik me vooral een loser. Ja, fraudeur en loser en ik kon even niet denken. Aan de buitenkant ging alles door maar om afgewezen te worden, daar had ik nu behoorlijk last van. Dit was zo persoonlijk.

Nooit meer radio!

Ik had een gesprek met mezelf, Aalt de hoofdredacteur had een gesprek met mij en hij besloot om me te ‘coachen’. ‘Waarom?’, vroeg ik! Hij antwoordde: ‘Omdat ik denk dat er een kleine blokkade zit en samen kunnen wij het wel oplossen.’ Binnenkort plan ik een afspraak met hem.

Wat wil ik hiermee zeggen?

In december stond ik in de NRC. In januari in de Limburger en deze week in de Volkskrant. Nou lijkt het alsof het Lucinda altijd voor de wind gaat maar ik verzeker je dat is niet waar. En om tegen mensen te moeten zeggen dat ik niet voldeed bij NPO1 kan ik nog niet. Ik heb er nog steeds last van. Schrijven kan ik het wel. Eigenlijk bedacht ik smoesjes als iemand ernaar vroeg.

Ik ga door!

Mensen geven aan dat ze het soms lastig vinden om mij te volgen omdat het altijd goed gaat. Nou nee, dat is niet waar maar ik ga door. Soms moet ik mezelf oprapen, slepen en toespreken. Ik heb de afgelopen twee weken NEE gezegd tegen projecten en opdrachten waarvan ik achteraf denk… oh, had ik nu maar ja gezegd.

Eigenlijk moet je mij volgen om te weten hoe ik zaken kan omtoveren als ze misgaan. Ik sta op, stof mezelf af, behoud mijn attitude, geloof dat de gekozen weg mijn bestemming is, help graag anderen, ben een luisterend oor omdat ik daarvan houd.

Moed

Je mag medelijden met me hebben of je mag me uitlachen. Het maakt niet uit, als je maar weet dat het moed kost om dit te schrijven. Veel moed! En als je nu denkt… wat een gaaf wijf, wil ik je graag zien bij de première van mijn theatervoorstelling ‘de Cheerleader’ op 17 april in Arnhem.

Ja, ik heb mijn moed bijeengeraapt om het podium op te gaan en een show te geven. Een show die ook over jou gaat want bovenal ben ik de cheerleader.

Als je nu vandaag je kaartje besteld, kun je onderdeel zijn van mijn show. Wel even een mail naar mij toe sturen met je bestelling. Heb je de moed? Ik zie je zeker in het theater!