Voor de rechter voor mijn autobiografie Yes You Can Woman?

Vorig jaar schreef ik mijn autobiografie. Een prachtig boek wat ik zelf nadat ik het schreef niet meer kon lezen. Te dichtbij, te confronterend en als je het gelezen hebt, weet je echt wie ik ben.

Om mijn verhaal achtergrond te geven, vertelde ik iets over mijn zussen ik heb vijf oudere zussen en over iedereen schreef ik een pagina. Dit boek zou de ode zijn aan mijn zussen. Wij hebben veel meegemaakt in een land wat op het eerste gezicht een walhalla lijkt.

Anyway, ik woon inmiddels al 25 jaar in Nederland en mijn autobiografie was een reminder van waar ik vandaan kwam, een stuk persoonlijke geschiedenis voor mijn kinderen en daarom schreef ik het ook in het Nederlands. Ik dacht er nog over na om het in het Engels te laten vertalen maar toch niet gedaan. Ik merk dat ook al ben ik tweetalig, Nederlands mijn gevoelstaal is en ik kan mijn emoties kwijt in Nederlands. Tuurlijk ook in het Engels maar ik leef nou eenmaal in Nederland en mijn kinderen leven ook hier.

Google Translate…

Maanden geleden heb ik mijn zus in Kaapstad uitgenodigd om naar Nederland te komen voor een vakantie en ik moest zoveel documentatie sturen dat ik dacht… Maar goed, zij vroeg al regelmatig naar mijn autobiografie en ik besloot het naar haar op te sturen. Noemde zij haar stukje aanvankelijk ‘interesting read’, na het inzetten van Google Translate (hoe vertaal je überhaupt een gevoelswaarde in woorden?) zocht zij meteen contact met een andere zus… maar niet om het verhaal te roemen. Sensatie is nooit het uitgangspunt geweest van mijn autobio, wel om een oprecht verhaal te vertellen.  Een verhaal waar ik achter sta.

Het was een uitdagende tijd voor mij to say the least! Mijn zus heeft uiteindelijk van haar vlucht en verblijf afgezien, ook al had ik die reis al betaald. Zij wil mij niet meer spreken en haar laatste woorden waren dat zij ‘stappen zal ondernemen voor smart en laster’. Grappig, ik heb de laatste jaren zo veel rekeningen voor haar betaald dat ik me afvroeg wie deze advocaat zou betalen.

Vergeven

Twee zussen die actie willen naar aanleiding van mijn autobio. Het eerste wat is deed, is hen vergeven. Ik wilde mezelf niet mee laten sleuren in een negatieve spiraal. Dat heb ik ze ook nog bericht. Sindsdien niets meer van ze vernomen.

Het heeft veel met mij gedaan… ik moest afscheid nemen van de vrouwen over wie ik met empathie vertelde in mij boek. Rouw ging gepaard met een heftige verkoudheid en griep en een gedachte wat ik kwijt zou kunnen raken bij ‘een zaak’. Maar weet je, ik keek naar buiten en dacht… tja, dat zou weer een nieuwe fase zijn. Wellicht tijd voor een nieuw uitzicht…

Je snap natuurlijk wel… Ik ga nu mijn boek Yes You Can Woman! lezen ongeacht hoe moeilijk het is.