Vrouw, omhels jouw belemmeringen

Ze zat naast me op een netwerkevent. Haar hoofd liep over van kennis en wetenschap en tegelijk ook over van belemmeringen om zich te laten gelden. De dame die de lezing over dit onderwerp gaf, zei: ‘Doe je ogen dicht en omhels jezelf.’ 

Als je mij kent, weet je dat ik hier niets mee heb maar ik realiseerde me dat vele vrouwen er alles aan willen doen om af te komen van die dominante overtuigende stemmen die belemmeren. Toen mij werd gevraagd hoe ik omging met mijn belemmeringen, antwoordde ik: ‘Wanneer ik iets wil en denk dat ik die en die stap moet en kan zetten, doe ik het gewoon.’ Ik lichtte toe dat ik de genoemde belemmeringen niet heb en als eens een belemmering de kop mocht opsteken, ik de belémmering omhels. Ik maak de belemmering zo eigen dat deze helemaal oplost en geen rol meer speelt. 

Opgeven zonder te beginnen

Nog een voorbeeld. Vorige week vertelde ik een vrouw dat ik graag ik in mijn moestuin – kruidentuin – werk. Haar eerste reactie was: ‘Ik heb geen groene vingers, bij mij groeien ze nooit.’ Precies wat ik bedoel; beperk jezelf niet op voorhand. Ik bood aan om zaadjes te kopen om met haar te planten maar daar gaat het niet om. Bij voorbaat al zeggen dat het niet lukt (zelfs omdat het vorige keren niet gelukt is) is zo jammer.

En dan Katja die monotoon en ongeïnteresseerd zegt: ‘Ik zal altijd wel dik blijven. Alle hulp al gehad maar volgens mij is dit mijn lot. Zo ben ik gemaakt.’ Nee, ik geloof dat niet. Door bewust je leven anders in te richten, te bewegen, anders te eten kan je al veel veranderen. Maar ook al verander je niets, praat niet zo over jezelf. Dit zijn voorbeelden aan de buitenkant maar veel vrouwen denken vaak… ‘ Wie zit op mij te wachten?’ ‘Mag ik mezelf goed of zelfs de beste noemen?’ ‘Heb ik wel iets te melden?’ Of: ‘Dat gaat mij nooit lukken.’ Opgeven voordat je überhaupt bent begonnen…

Beren op de weg omhelzen

Ik ken ook mijn momenten. Ik moest spreken voor een grote internationale bank en was uiteraard voorbereid. Maar toen ik mijn auto parkeerde, verstijfde ik. Ik kon oprecht niet meer bedenken wat nu mijn boodschap of toegevoegde waarde was. Was ik wel interessant genoeg? Wie zat er op mij te wachten? Knikkende knieën met een flinke dosis imposter syndroom. Hoe kwam ik hier zomaar ineens? Belangrijker… hoe kwam ik hier vanaf?
Ik stapte de lift in en ging twee verdiepingen naar boven. Het voelde als een eeuwigheid. In de lift vermaande ik mezelf. Even iets zachter en liever voor mezelf, een interne dialoog en gebed. Er was immers niets aan de hand. Met gezonde spanning stond ik op het podium en het optreden was schitterend. 

Soms steken ze ineens over, die beren op de weg. Direct wegtoveren kan ik ze niet, ik omhels ze, neem ze mee en laat ze gaan. Er is geen noodzaak weg te rennen. Ik ga er doorheen en bovendien schijnt buiten de zon. 

Done is better than perfect

Nog zo een. De laatste vijftien jaar heb ik het perfectionisme ook losgelaten onder het fantastische motto: Done is better than perfect. Ik houd van zingen en het klinkt wel goed en dat is voor mij wel goed genoeg. Ik complimenteer mezelf altijd als ik weer een nummer heb meegezongen en dan denk ik altijd, tijd om een cd op te nemen Lucinda. Ja, daarin ben ik über-lief voor mezelf en vind mezelf waardevol. Ja, wellicht houd ik een hoge standaard aan maar net zo lief als ik voor mezelf ben, kan ik ook voor anderen zijn. Met de mens als vertrekpunt, niet zijn of haar gedrag.

Jezelf de beste noemen

In 2016 ben ik genomineerd voor een prijs bij EZVN (Etnische ZakenVrouwen Nederland). Ik was vereerd dat iemand mij nomineerde en dat ik naar huis ging met een tweede prijs. Dat veranderde veel. Ik werd gezien door onbekenden voor wat ik aan het doen was. Ik vond dat zo mooi dat ik daarna ook vrouwen nomineerde maar ook mezelf. Ik nomineerde mezelf voor de Viva 400 en ook in de klasse waar ik wilde zijn namelijk Wereldverbeteraars. Ik deed het mezelf cadeau. Recentelijk werd ik gevraagd om te spreken op TEDx Amsterdam omdat ik val in de categorie beste sprekers. Vaak zou ik dat wegwuiven maar deze hield ik een poos vast. 

Durf & deel

Zeg je nu dat belemmeringen er zijn om je te beschermen? Nou… met zo veel bescherming kom je nooit tot actie. Het lijkt meer de gouden kooi. Wat is overigens veilig? Als je onderneemt of stappen neemt, leer je. Een uitkomst staat nooit vast en realistisch zijn betekent ook niet focussen op nachtmerries. Vertrouwen, goede intenties en jouw leven en plannen delen zijn ook fantastische bouwstenen. 

Ik ken vrouwen die cursussen volgen om te leren omgaan met dat stemmetje dat zegt dat jij niet waardevol genoeg bent. Ik spreek met ze en zie de pijn van hoe hardnekkig dat stemmetje is. En dan zijn er nog meer stemmetjes die belemmeringen uiten. Onzekerheid, onzichtbaarheid, niet serieus genomen… vaak vele omschrijvingen voor dezelfde belemmeringen. Met als resultaat de schaduw van je leven en het gevoel dat jouw potentie wegsijpelt.

Mijn advies is, stap eruit. Bedenk iets dat je zichtbaar maakt. Ga er doorheen. Durf en deel. Wees ook een inspiratie voor andere vrouwen van wie we de betrokken inzet en talenten niet mogen missen. Spreek je uit.

Je zult zien en ervaren dat je jouw beren of belemmeringen achterlaat. Je bent ze te slim af. Ze worden steeds kleiner en lossen ergens op de achtergrond op.

Heb je moeite met zulke stappen zetten? Ik kan je voorstellen hoe je zichtbaar wordt, hoe je kan spreken en hoe jij jezelf neerzet. Durf je het aan? Bel of mail me. Ik neem je graag mee.