Geen categorie

Toen corona uitbrak had ik een klant in Zuid-Afrika. Zij is een zogenaamde whistle-blower. Zij werkte als directeur van de juridische afdeling bij Escom, een van de grootste staatsbedrijven van het land. De corruptie was haar een doorn in het oog en zij trok aan de bel. Vanaf dat moment werd haar leven een hel. Haar naam stond in alle media, haar adres werd bekend gemaakt en naar werk, inkomen of een uitkering kon ze fluiten. Er werd bij haar ingebroken, zij werd bedreigd en haar enige kind was niet meer veilig. Zij stuurde haar dochter naar de VS. Niemand wilde haar hebben en de staat had beloofd dat het ook zo zou blijven.

‘Lucinda, mag ik effe langs komen? Ik heb een uitdaging in mijn bedrijf en ik wil het graag tegen je aanhouden. Wellicht wil jij mij hierin coachen?’ Nu betekent langskomen vaak digitaal maar dan nog moet ik iemands verhaal aanhoren, een verhaal dat ik in de meeste gevallen al 12.000 keer heb gehoord… alleen de mens is anders maar het probleem niet 😉 Vaak gaat het om waarde… eigenlijk altijd!

Vorige week ontving ik een e-mail van een vrouw. Zij heeft een lingeriezaak opgezet maar er is één probleem… de klanten blijven weg. Voordat zij mij belde, volgde zij een driedaagse cursus Facebook Marketing. Daarbij heb ik altijd het idee dat de deelnemers wordt verteld dat er mensen zijn die € 100.000 per maand hierin investeren en dat ze dat in tienvoud terugverdienen. Veel mensen zijn dan ook getriggerd om alles uit de kast te halen maar… het verhaal is leuker dan de harde realiteit. 

Het boek LEFWIJF belandt bij vele vrouwen. Ook Femke Brenninkmeijer, CEO van de Europese binnenvaartcoöperatie NPRC, las het boek met plezier en haalde er haar zes favoriete verhalen uit. Wij bespraken hoe vrouwen elkaar kunnen steunen. Overigens zijn vrouwen van nature geen steunpilaren voor elkaar maar onder bepaalde omstandigheden willen ze dat zeker wel zijn. En vergeet niet, wij hebben het gevoel nodig dat wij goed bezig zijn. Wij willen graag van haar horen dat we op de juiste weg zijn.

Dit is mijn enige foto met mijn vader… hier werd ik 3 of 4. Mijn vader rook altijd naar hout en heeft veel indruk op mij gemaakt. Ik ben trots op hem.

Op 16 september ben ik keynote-spreker op het Apartheid Symposium bij de Universiteit Leiden. Het optreden was uitgesteld door de coronacrisis. ‘Lucinda, doe je nog mee?’ vroeg de organisatie mij gisteren. ‘Jazeker’, zei ik overtuigd ‘meer dan ooit moeten mensen nu verhalen horen.’

Ik heb maar twintig minuten dus heb ik gekozen voor een verhaal dat mij heel diep heeft geraakt…

De afgelopen dagen zag ik weer heel wat berichten langskomen over topvrouwen. Met gefronste wenkbrauwen lees ik ze omdat de geprezen vrouwen bijna zonder uitzondering ‘gewoon’ voor de baas werken en dus niet zelfstandig ondernemer of DGA zijn.